Tabi ki her seferinde iki fren birden sıkılmalı. Ama duruma göre, bisikleti hissederek, birini az birini fazla sıkmak gerekebilir. Asfalt yolda inişte ağırlık merkezi takla atma riskinden dolayı daha ön plana çıkar. Takla atmayacak şekilde arkaya ağırlığı kaydırarak iki freni de kilitleyene kadar sıkmak gerekir. Sert ve uzun frenleme yaparken ABS misali freni sık bırak yapmak daha etkili oluyor. Balata/pabuç sürekli kesintisiz baskı ve sürtünmeye maruz kalınca yüksek sıcaklık ve birikmiş tozla beraber sürtünme katsayıları azalıyor. Bunu da frenlemede hissedersiniz zaten. Frenin kendi sesi bile değişir o sırada. Tabi zemin topraksa iş daha başka. Mesela yolsuz bir dağdan iniyorsanız ağırlığı arkaya atarak ön tekeri kilitlemek bile daha dengeli iniş sağlayabiliyor o anki eğim ve toprak kayganlığına bağlı olarak.
Yani demek istediğimin özeti, İki fren de olmalı. Ama hangisi ne kadar sertlikte sıkılacak? Bunu o anki şartlar belirliyor, belirlerken de bisikletin tepkilerini hissetmeniz gerekiyor. Bir nevi kendi tecrübeniz... Bu konuda bir püf nokta SPD pedaldır mesela. Bisikletin ne tarafa ne kadar kayacağını bile kilitli pedallar sayesinde milim milim kendiniz ayarlayabiliyorsunuz. Çünkü bisikletle bir bütün olarak gidiyorsunuz kilitli pedal ile.
Neyse bir de örnek anlatayım. Bir gün 40-45 km hızla yokuş iniyorum. Zemin sertleşmiş toprak yol. Nasıl olduysa bir anda ön teker patladı ve anında dibine kadar indi. İki frene de aynı anda bastım. Arkayı ara ara kilitleyerek ama sürekli sıkıyorum yani gevşet bırak yapıyorum. Ön fren ise çok daha gevşekçe duruyor. Sebebi ise önü kilitlersem, dış lastik jant üzerinde dönmeye başlayacak ve iç lastiği tamamen parçalayacak. Dış lastikte de muhtemelen derin yanak çatlakları oluşacak. Ancak bu şekilde durabildim. Bu her ne kadar istisnai bir durum da olsa, kim lastiğin pat diye patlamayacağının garantisini verebilir ki...
