Paris Roubaix dediğiniz yarış; sadizm, acı, kan, ter üzerine kurulmuş bir cehennemdir. Bu sadizme seyirciler de bile isteye katkıda bulunurlar. Paris Roubaix'in geleneği mi diyeyim rutini mi diyelim, pavelerin yanındaki düz topraktan ya da asfalt atılmış kısımdan bisikletçilerin geçmesini seyirciler istemez. Yarış organizasyonu da o düz asfalt toprak kısımlara bazı pave sektörlerde bariyer felan atar. Doğru ya da değil bilinçli Paris Roubaix izleyicisi orada durur. Sporcular kolaya kaçmasın diye izlerken hep asfalt atılmış kısımda veya düz topraklı alanda dururlar ki bisikletçiler paveler üzerinden gitsinler. Yoksa bisikletçiler asfalttan gittikten sonra dümdüz yolda Paris Roubaix niye izlesin. Ya da n bisikletçiler madem dümdüz kaymak asfalt ya da düz toprak kullanılacak Paris Roubaix niye efsane olsun. Yves Laempart işin kolayına kaçmış. Düşmeseymiş iyiymiş ama düşmek de Paris Roubaix sevdasına dahil.
Geçen sene başka bir yarıştada pankartlı bir ablamız vardı oda milleti perişan etmişti.
