ben kaç kere bırakıp tekrar başladım sayısını bilmiyorum. şu an 7 aydır içmiyorum ve her seferinde sen yine mi bıraktın sorusuyla muhatap oluyorum.
o nedenle sigara bırakma konusunda birkaç kelam etmeye yetkili bir abi hissiyatı içindeyim.
önce olayı basitleştirelim.
ön not: az içenler veya az içtiği sanıp kendini kandıranlar bu mesajın muhatabı değiller.
şimdi iki grubu ele alalım. tiryakiler ve hiç içmeyenler.
hiç içmeyenler: sigarayı hiç denememiş veya bir şekilde denemiş ama bu ne lan diye lanet edip bir daha eline almamış şahıslar.
bu insanların iyi veya kötü anlarını yaşamak için sigara gibi bir desteğe ihtiyacı yok. çünkü bir şekilde sigarayı hayatlarına dahil etmemişler.
tiryakiler: bu insanlar da belli bir yaşa kadar üstteki gruba dahildiler. daha sonra istisnai durumlar hariç ilk denemelerinde bu ne lan diye tepki gösterdiler fakat bir şekilde tiryaki oldular.
devam etmelerinin birden çok cevabı var.
*özellikle ergenlik/gençlik dönemlerinde içinde bulunduğu gruba uyum sağlama isteği. o nedenle ısrarla denemeye devam edip vücudun uyum sağlamasını başardılar.
*ruhsal sıkıntılar nedeniyle bir nevi kendini cezalandırma isteği
*sigara hakkındaki mesaj bombardımanın etkisi altında kalmaları. insanı rahatlatması, karizmatik göstermesi, zor zamanların en sadık dostu (intihar sahnesinde son isteğin sigara olması, savaşta yaralanan askere sigara verilmesi vs.)
* ve benim aklıma gelmeyen başkaca nedenler
sonuçta bu tiryaki grubundakiler bir şekilde bu tuzağın içine düştüler. maddi ve manevi olarak bir anlamda esir hayatı yaşıyorlar. nikotin bağımlılğı ve onunla beraber hareket eden psikolojik faktörler sigaradan kurtulmayı imkansız gibi gösteriyor. sigarayı bırakanları şanslı ve/veya iradeli insanlar olarak görüyorlar ki aslında bu pek doğru değil. sigaradan kurtulma işi tamamen bir boyut değiştirme işi. kendi adıma konuşacak olursam daha iradeli veya şanslı değilim ama sigarayla yaşamaktan rahatsızım, rahatsızdım. her daim kurtulma yolları arıyordum. yani öncelikle bırakma yönünde bir isteğiniz motivasyonunuz olmalı. bırakma süreci bazen zorlu olur bazen de kolay. zor olduğu dönemde devamlı kendime telkinde bulundum, illa ki nikotinin etkisi geçecek diğer bırakmış insanlar gibi veya hiç içmemiş insanlar gibi sigaradan bağımsız bir hayatım olacak ve sabah akşam sigarayı düşünmeyecektim. nitekim her seferinde de öyle oldu.
en büyük diğer bela da psikolojik faktörler, özellikle de yoksunluk hissi. eğer mantığı doğru kurmazsanız sanki çok değerli bir şeyi hayatınızdan çıkarmışsınız hissi oluşacak ve bu sizi er ya da geç sigaraya döndürecek.
bu noktada yine sigara içmeyenlere dönüp bakın. onlar da berbat zamanlar geçirebiliyorlar (misal, bizim firmada en stresli işi yapan eleman hayatında hiç sigara içmemiş biri), onlar da çay, kahve içiyor ve sigaraya ihtiyaçları olmuyor. bırakın ihtiyaç olmasını akıllarından bile geçmiyor. yemekten sonra molada bizimle sohbet ediyorlar ve sigara gibi dertleri yok.
şahsi önerim, sigarayı bıraktık diye diğer keyiflerinizden vazgeçmeyin. ben ısrarla çay ve kahve içmeye devam ettim. sigarasız çay ve kahve çok çok daha lezzetli.
son olarak tabi ki sigaranın maddi külfeti önemli ama ondan önce sağlığınız, kendinize verdiğiniz değer, ailenize karşı olan sorumluluğunuz ve onlarla uzun yıllar sağlıklı şekilde birlikte olma düşüncesi çok daha önde gelmeli.
son not: aklıma başka şeyler gelirse onları da buraya eklerim.