Bisikletten düşüp 2 hafta yoğun bakımda kalınca artık ne verdilerse, birden kendimi çok iyi hissetmiştim, kendime gelmiştim. Çıkıcam ben buradan demeye başlamıştım. Vücut stres hallerindeyken, strese yanıt hormonu desteğine ihtiyaç duyabiliyor, buna aşırı egzersiz de dahil. Kendimizi yorarak adrenal kriz yaşatmanın anlamı yok, spor sadece bir heyecan olmamalı; vücut yapımdan yıkıma geçmemeli, istirahat süresi uzamamalı diye düşünüyorum. Ağırlık da çalışmalıyız, patlayıcı egzersiz de yapmalıyız. Bisikletçiyiz diye kardiyoya sınırlı kalmamalıyız, sonra güç kaybetmekten muzdarip olabiliriz, tastamam bir sporcu olmak yerine.
Ergolog.com'daki bir makalede aşırı egzersizden idrarda kortizol kaybı olduğunu okuduğumu hayal meyal hatırlıyorum. Böbrek üstü bezlerimize iyi bakalım, yataktan zımba gibi kalkabilmek kadar güzel bir his yok bu hayatta.