bu durum herkesin başına geliyordur. genelde bizleri görünce coşan tipler yarışmanın ne kadar tehlikeli olabileceğinin farkında değil. bu sebeple onlarla yarışmaya çekiniyorum. genelde öyle tipleri farkedince hızlanmıyorum veya yavaşlamıyorum. geçebiliyorsa geçiyor sonra beni arkasından takip ediyor, uzun mesafede zaten dayanabilmesi mümkün değil. hem beni geçtiği için mutlu oluyor, hem daha dikkatli kullanıyor, hem de yorulup beni de rahat bırakıyor. bu sayede bisiklet sürmenin anlık hız olmadığını anlamasını istiyorum. Galiba da anlıyorlar çünkü her seferinde (en son ben normal tempoyla yorulmadan onu geçerken) çocuklar kan ter içinde, nefes nefese kalmışken bana bakıp gülümsüyorlar, selamlaşıp ayrılıyoruz.