İnsanın iş hayatında mutlu olamaması

17 Yaşında stajyerliğin ardından banka genel müdürlüğünde çalışmaya başladığımda, etrafımda 40 50 60 yaşlarında insanlar gördükçe onlar gibi olacağım, her gün kravatı gırtlağıma kadar çekip ömrümün sonuna kadar bu camlarla büyük kapalı onlarca katlı binalarda nefes almakta zorluk çekerek çalışıcağım, gibi düşünürken aynı duyguları yaşamıştım.. Olmak istemediğim yerdeydim ben memur olmak yada takım elbiseyle gezmek istemiyorum. Şartları iyi ama sen nasıl yaşamak istiyorsun ? Akşam 10:00 uyu sabah kalk akşam uyu sabah kalk akşam uyu sabah kalk ve akşam uyu sabah kalk. Monoton sıradan bir hayat herhangi bir aksiyonu olmayan, sen onlar için bir eşya gibisin. (Kamuda bu tarz yerlerde çalışan insanların ne kadar verimli olduğu ne iş yaptığı yada ne işe yaradığı pek tespit edilemez.Gözle görünen bir ürün yoktur ortada çünkü) Bankada 1 sene yaptığım stajın ardından çok çalışkan olan murat bir görev için bir süreliğine tekrar işe çağrılıyor ardından 3-4 Ay çalışmama rağmen daha fazla dayanamayıp istifa etmiştim. İstifa ettiğim yıl lise bitmişti üniversiteye başlamadım ve 1 sene boşlukta ne yapmak istediğimi düşündüm. Ardından gelen sene üniversiteye başladım ve şimdi akşam okuyorum gündüz sevdiğim bir işte çalışıyorum, rahat giyinebiliyorum.. Dersimin olmadığı günler body salonuna gidiyorum hafta sonları bisiklete biniyorum. Falan Filan. Her şey biraz daha düzgüne benziyor değil mi ? Aslında değil.. Çevremde bir sürü insan var bir sürü. Ama ben hala kendimi bazı zamanlar yalnız hissediyorum, 1 hafta boyunca mutsuz olduğum zamanlar oluyor,gülmek istesem de gülemiyorum, halbuki günde 7-8 defa farklı otobüse biniyorum, içinde bir sürü insan bir sürü farklı karaktere şahit oluyorum, zaman hızla akıp geçiyor.. Ancak kafamı kurcalayan ve istediklerime ulaştıkça ne kadarda basitmiş deyip yada hevesimi kaçıran neticesinde sıkılmama sebep olan onlarca şey.. Bu yazımın ardından bir bitiriş yapmadan olmayacak .. Bundan sonra ne mi yapacağım ? Maaşım az da olsa (kendimi geçindirecek bir işte ) devam edip yapmak istediğim her şeyi yapıp , utanmadan sıkılmadan yeni insanlarla tanışıp, bir şeyler paylaşıp hayatımı devam ettireceğim.. Çünkü ben bundan mutlu oluyor olacağım.. (Böyle bir konu olduğu için ve 21 yaşında olmama rağmen bu yaşıma kadar söylemek istediğim cümlelere yer verdiğiniz için teşekkürler)

Konuyu açan 30 Yaşındaki abi benim sözümü yada söyleyeceklerimi dikkate alacak olursa, bu durumun onu daha kötüye götüreceğini düşünüyorum ve en kısa zamanda içinden gelen sesi dinleyip sonuçlarını görmezden gelerek o yolda ilerlemesini tavsiye ediyorum..

Benim araştırmalarım, gözlemlerim , fikirlerim ,internetten okuduklarım ve insanlardan dinlediklerim neticesinde şunu düşünüyorum: " İnsanı canlı şeyler mutlu eder " (bir araba bir ev yada sahip olmayı hedeflediğiniz herhangi bir obje değil) örneğin bir hayvan veya yeni bir insanla tanışmak sevgi paylaşmak (çıkarsızca) arkadaşlarınızla takım oyunlarına gidin ortak bir şeyler yapın ekip işi olabilir.. Yani insanlarla etkileşim halinde olmak gerekiyor sevmek sevilmek gerekiyor.. Bana göre bu hayat kısa hatta 1 günlük , o sebepten uzun vadeli plan düşünmeden yapmak istediğiniz her şeyi yapın derim ben..

Bunun bir de yalnızlık + garantisi olmayan iş + düşük maaş + toplu taşıt + kalabalık şehir olanı da var. Ama gelin görün ki, tüm bunlar olmasa bile mutsuz olanı da var. Başlık cidden önemli bu yüzden.

hocam bu akşam gönül dağı programını izliyordum. adam askerliğini bitirdiğini bir işte çalıştığını ve maddi olarak rahat olduğunu söylüyor. aynı zamanda da mutsuzdum diyor. neden mutlu değilim diye düşünmüş, sonuç olarak hayatında bir kadın olmadığı için mutsuz olduğunu keşfetmiş ve evlenmiş.
bence sizin sorununuz ya dost çevrenizin olmaması ya da kendinize uygun bir eş olmaması. bu ikisinden birisi yoksa insan mutsuz oluyor gerçekten

Dünyada 2 grup insan mutludur, birincisi çocuklar, ikincisi deliler. Artık 3 yaşından sonra da mutlu çocuğa rastlamak zor. Mutluluk, benim de takıntı ile yıllardır aradığım ama bir türlü yaklaşamadığım bir şeydi. 39 yaşımda, bir kutunun içinde 4 aylık kedi yavrusu şeklinde geldi. Böyle bir yaratı, böyle güzel bir mühendislik olamaz. Üstelik, anlayışlı ve sahiplenici.

İş hayatı ise, sevdiğin işi yapınca mutsuz olmayacağın bir mecra. Çok şanslı bir azınlıktan olman lazım. Borca dayalı ekonomik sistemde ise şanslı olmak gerçek bir şans.

Sanırım geçen haftaydı..Tv'de ''mutluluk'' hakkında konuşuluyordu..Koca koca adamlar oturmuşlar mutluluğu tartışıyorlardı..Programın yöneticisi herkese tek tek ''mutlu musun?'' diye soruyor filan..Anaokulu çocukları gibi..Sorunun muhatabı entelektüel şahıslar birkaç saniye düşünüp ''mutluyum be'' filan diyorlar..Benim beyinde şimşekler çakıyor tabi..!

Bir toplum içinde yaşayıp,bireysel düşünmek,bireysel hareket etmek gerizekalılıktır..

Ben Türkiye'de yaşıyorum ve mutsuzum..Çünkü mutlu olamam..Mutluluk zaten geçici birşeydir..Zaten her dakika mutlu olamazsınız ama gerizekalı insanlar her an mutlu olduklarını söylüyorlar..Hem de Türkiye'de..!

Süper bir hayat yaşıyorum ama komşumun çocuğuna biri tecavüz edip öldürüyor..Ben nasıl mutlu olacağım?Nasıl bir delisiniz siz?Nasıl bir akıl hastalığı,nasıl bir zombilik bu?
Sürekli ama sürekli..Çocuklara taciz/tecavüz haberi..Hayvanlara işkence..Rüşvet/yolsuzluk haberleri..Hırsızlık/cinayet/cinnet haberleri..Sürekli ya..Hapishaneler dolmuş artık..Ben bu toplumda kral gibi yaşasam bile nasıl ''mutluyum'' diyebilirim?

Bir toplumda yaşamıyorsan,sürekli mutlu olduğunu söyleyebilirsin..Mutluluk geçici bir şey olsa bile..Çünkü yalnızsın,kimsenin umurunda değilsin,kimseyi umursamak zorunda değilsin..
Toplum içinde yalnız başına düşünemezsin,bir karara varamazsın işte..
''Ben mutluyum'' deyip,gidip milyonlarca insanın hayatıyla oynayanlara oy veriyor mesela..Yahu anladık,sen mutlusun da,biraz da bizim mutsuzluğumu görsene..Görmez işte..Gebersen umursamaz..

İş başka bisiklet başka. Bisikletle hep mutluyuz çok şükür!