Bir gün Urla tarafından antrenmandan geliyorum. Formam kiyafetim, yol bisikletim, kaskım, gözlüğüm tam tekmil. Rüzgar arkamdan estiğinden sağlam da gidiyorum hani. Yolun kenarında 9-10 yaşlarında bisikletli gariban bir çocuk. Çocuk beni gördü, çocuğun
gözleri ışıldıyordu ve bana "Abi bana çak yapar mısın, ben de sen gibi gerçek bir bisikletçiyim" dedi. Ben de "çak taptım" ve yoluma devam ettim. Şimdi çok pişmanım; neden durup konuşmadım, neden bir dondurma ısmarlamadım diye. Bir de o yaştaki çocuk çak yapmak için neden "gerçek bisikletçiyim" deme ihtiyacı hissetti.